Dün Kahramanmaraş’ta yaşanan trajedi, ne yazık ki ne ilk ne de son olacak gibi.

Meğapoint hastanesinde görevi başında, çalıştığı hastanede eski eşi tarafından katledilen Eser Karaca…

Ardından hastane önünde düzenlenen tören, pankartlar, çiçekler, gözyaşları, ve her zamanki sloganlar:

Kadına Şiddete Hayır, Sağlıkta Şiddete Hayır…

Ama burada asıl sorulması gereken şu:

Bu kadın ölmeden önce kim “evet” dedi de şimdi hep bir ağızdan “hayır” diyoruz?

Güvenlik görevlisi ne yaptı?

Hastane yönetimi nasıl bir güvenlik politikası izliyordu?

Bir hastane çalışanı, pompalı tüfekle gelen biri tarafından görev başında öldürülüyorsa; bu sadece bireysel bir cinnet değil, sistematik bir ihmalin, kurumsal bir boşluğun sonucudur.

Bugün otobüs duraklarına, AVM girişlerine bile metal dedektör koyan bir zihniyet, bir sağlık çalışanının görev yaptığı binada nasıl olur da en temel önlem olan güvenlik kontrolünü göz ardı eder?

Hastane yönetimi için “iki kuruşluk” güvenlik ihalesi, bir kadının canından daha mı değerliydi?

Bizim artık şiddet mağdurları için değil, şiddet potansiyelini taşıyanlar için harekete geçmemiz gerek. Kadına yönelik şiddeti ancak sloganlarla değil, caydırıcı adımlarla durdurabiliriz. Güvenlik görevlisini sadece “orada görünmesi” için değil, olası bir saldırıyı saniyeler içinde önlemesi için görevlendirmeliyiz. Ve eğer bu görev yerine getirilemiyorsa, bedeli de yalnızca bir kadının canıyla ödenmemeli.

Hastane yönetimi, “biz de üzgünüz” diyerek bu işin içinden çıkamaz. Eser Karaca’nın kanı, kurumların pasifliğinin üzerine damlamışken, üç beş basın açıklamasıyla vicdan rahatlatılamaz. Megapoint Hastanesi ve benzeri kurumlar, bu acının yükünü taşımakla yükümlüdür. Güvenliğin göz ardı edilmesi artık yalnızca ihmal değil, suçtur.

Sloganları bırakın.

Önce sisteminizi düzeltin.

Çünkü bir kadın daha öldü.

Ve biz yine geç kaldık.